ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ29/09/2015 Ένα μύθο θα σας πω....
Του Δημήτρη Μικελλίδη "Ένα μύθο θα σας πω που τον μάθαμε παιδιά..." Έτσι ξεκινούσε ένα τραγούδι που έφτανε στ' αυτιά μας από τη γοητευτική φωνή της Νανάς Μούσχουρη. Αυτό το τραγούδι ήταν τεράστια επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του '70 και το ακούαμε απ' το ραδιόφωνο χωρίς να καταλαβαίνουμε - παιδιά καθώς ήμαστε- και πολύ το νόημα απ' τους στίχους του. μεγαλώσαμε ανάμεσα σε μύθους που δημιούργησαν πρώτα η μοναδική τηλεόραση του τόπου - ελεγχόμενη πάντα από την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα - αλλά και η ευπιστία μας απέναντι σε δημαγωγούς και λαϊκιστές καθώς αργότερα και ο συνεχής βομβαρδισμός των κάθε είδους Μέσων Μαζικής αποχαύνωσης - από την ιδιωτική τηλεόραση μέχρι τις πολιτικές διαφημίσεις και τα social media - φτάσαμε σ' ένα σημείο όπου η ζωή μας, τα "πιστεύω" μας ήταν πασπαλισμένα με μπόλικους μύθους. Μύθους που ένας μετά τον άλλο άρχισαν να καταρρέουν, όταν ο τόπος κατάρρευσε ηθικά, πολιτικά, οικονομικά... Μύθος οι πολιτικοί που τα ξέρουν όλα, που νοιάζονται για όλα, που αγωνίζονται για ένα λαμπρό μέλλον του τόπου μας. Στη θέση του μύθου πολιτικοί που αυτοσχεδιάζουν, που λειτουργούν με το συναίσθημα και όχι τη λογική, που στην πραγματικότητα είναι μετρ της αυτοπροβολής και κυνηγοί της ατάκας, άνθρωποι που πρώτα νοιάζονται για ίδιον όφελος και όφελος των "δικών" τους. Ευθυνόφοβοι που σκέφτονται το πολιτικό κόστος πριν από κάθε ενέργειά τους, που θωπεύουν και γαργαλάνε αυτιά αντί να είναι πρωτοπόροι. Μύθος το "πάνω απ΄ όλα το συμφέρον της πατρίδας και του τόπου", αφού στην πράξη πάνω απ' όλα το κόμμα, το εγώ, το γάντζωμα στην εξουσία και στην καρέκλα της. Σκάνδαλα, Μαρί, λάθος πολιτικές που οδήγησαν σε καταστροφές, λάθος επιλογή ανθρώπων σε καίρια πόστα, άρνηση συνεργασίας με τον άλλο για να κρατάμε τον κόσμο σε πόλωση και να δικαιολογούμε την παρουσία μας στην πολιτική σκηνή... Μεμψιμοιρίες και γκρίνια, προκαταβολική απόρριψη κάθε προσπάθειας για συναίνεση, συμφιλίωση, αυναντίληψη. Τόσα και τόσα παραδείγματα. Μύθος και οι παντοδύναμες τράπεζες. Ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας μας. Γίγαντες με πήλινα πόδια και ρουφήχτρες του λαού αποδείχτηκε ότι ήταν. Οι σοφές τους αποφάσεις, οι (παρα)μορφωμένοι τους σύμβουλοι και τα συμβούλιά τους που ξέρουν να αποφασίζουν, να επενδύουν και να φέρνουν κέρδη αποδείκτηκε φενάκη. Τα golden boys των τραπεζών, οι ατσαλάκωτοι, οι κουστουμαρισμένοι με τα tablets υπό μάλης υπήρξαν οι οδοστρωτήρες της οικονομίας του τόπου, ενώ την ίδια ώρα εκτόξευσαν τις δικές τους προσωπικές καταθέσεις και περιουσίες. Μύθος η καλοπέραση, η ευδαιμονία, το υπερβολικό χρήμα, ο (υπερ)καταναλωτισμός, η ανθηρή οικονομία του τόπου, το οργανωμένο και δίκαιο κράτος με το κοινωνικό πρόσωπο. Η κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας παρέσυρε μαζί της και αυτούς τους μύθους που συντηρούσαν με εύσχημο τρόπο όλοι εκείνοι που φρόντιζαν να παρασέρνουν ένα ολόκληρο λαό και να τον πείθουν να ξοδεύει, να ξοδεύει.... και την ίδια ώρα να απομακρύνεται από τις ρίζες του, από τις παραδόσεις του και να μετατρέπει σε Θεό του το χρήμα ξεχνώντας ποιος είναι και πού πηγαίνει... Μύθοι παντού. Μύθος η αγάπη στην ομάδα και ο αγώνας για τη φανέλα της. Πρώτα είναι τα στημένα παιχνίδια και τα κέρδη στα στοιχήματα και μετά η ομάδα, οι φίλαθλοί της, οι ιδέες που πάντοτε πρέσβευε. Η προβολή των παραγόντων, το παρασκήνιο, η προσκόμιση κέρδους στους ενασχολούμενους με το αντικείμενο-κέδρους είτε χρηματικού είτε πολιτικού. Σε ποια ομάδα να πιστεύεις; Με ποιο σθένος να πας στο γήπεδο; "Για τον μύθο που μας λέτε, Κι άλλο μύθο θα σας πω", συνέχιζε το τραγούδι. Μύθος ακόμη και οι συγγενικοί δεσμοί. Μια διαφωνία στην περιουσία και στο διαμοιρασμό της είναι αρκετή να αναποδογυρίσει το σύμπαν. Μια επιτυχία της μιας οικογένειας μπορεί να φέρει σε κατάσταση αντιπαράθεσης τις υπόλοιπες, αφού το σαράκι της ζήλιας ελλοχεύει. Μύθος ακόμη και οι αιώνιες φιλίες και οι μεγάλοι, ανεπανάληπτοι έρωτες. Έτσι καθώς ο άνθρωπος απομονώνεται στον εαυτό του, έτσι όπως κυνηγά τη φιληδονία και ψάχνει να βρει την ευδαιμονία στην ύλη αφήνοντας κατά μέρος την όποια πνευματικότητα και την εν Θεώ βιωτή φτάνει η στιγμή που φιλίες και αγάπες γκρεμίζονται. Και τότε εμβρόντητοι οι άνθρωποι μαθαίνουν για διαζύγια που ποτέ δεν μπορούσαν να διανοηθούν. Για φίλους που πλέον έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Μύθοι πολλοί και στα σχολεία. Εκεί μαθαίνουμε για τους θριάμβους μας σαν έθνος αλλά ξεχνιόμαστε να μαθαίνουμε για τα λάθη και τα δικά μας εγκλήματα. Εκεί γνωρίζουμε για ένα κόσμο στρωμένο με ροδοπέταλα, ενώ η πραγματικότητα είναι σκληρή, αδυσώπητη. Εκεί διδασκόμαστε για το δίκαιο και την επικράτησή του πάνω σε κάθε είδους αδικία, ενώ ο νόμος της ζούγκλας βασιλεύει παντού. Μύθος και η περίφημη δημοκρατία μας. Πώς μπορεί να είναι ίσοι η ψήφοι των ανθρώπων; Πώς είναι δυνατό να έχει η κάθε ψήφος την ίδια βαρύνουσα σημασία; Άλλοι ψηφίζουν έτσι όπως έμαθαν στην οικογένειά τους χωρίς ποτέ να προβληματιστούν, άλλοι απλώς γιατί θεωρούν πως επιβάλλει το προσωπικό τους συμφέρον, κάποιοι μετά από έντονο προβληματισμό και πολλή σκέψη δίνουν την ψήφο τους εκεί που πιστεύουν πραγματικά ότι αξίζει για το καλό του συνόλου. Υπάρχουν ψήφοι που δίνονται καθ' υποβολήν αφού οι ψηφοφόροι δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν οι ίδιοι οπότε το εκμεταλλεύονται άτομα του περίγυρού τους. Και φυσικά πολλές ψήφοι επηρεάζονται από την έντονη πολιτική διαφήμιση, την προπαγάνδα των ΜΜΕ που διαδραματίζουν πλέον σημαίνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Για ποια δημοκρατική διαδικασία μιλάμε πλέον; Εξάλλου δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Ελληνισμός οδηγήθηκε στον γκρεμό μέσα από "δημοκρατικές" αποφάσεις που ο λαός πήρε μετά από εκλόγες και δημοψηφίσματα, όπου η προπαγάνδα και ο λαϊκισμός ήταν οι κύριοι καθοδηγητές της λαϊκής ετυμηγορίας. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ελλάδας είναι εκεί για να μας το θυμίζει. Μεγαλώσαμε με τους μύθους του Αισώπου που είχαν μια γοητεία ανεπανάληπτη και μια σοφία εντυπωσιακή, τη σκυτάλη όμως στη ζωή μας πήραν οι μύθοι της πολιτικής και της οικονομίας, του αθλητισμού και των καθημερινών συναλλαγών μας. Μ' αυτούς συνεχίσαμε να μεγαλώνουμε, να "ωριμάζουμε", να ζούμε, να πορευόμαστε και μ' αυτούς οδηγούμαστε στα γηρατειά. Η κατάρρευσή τους ίσως σημάνει και την προσωπική αλλά και συλλογική μας αναγέννηση. Ποιος ξέρει; |
ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΣΑΣ |